Niet alleen beleggers, maar zelfs de doorsnee-Belg dreigt met het populaire pensioensparen in het bad van de meerwaardebelasting getrokken te worden. Een ballonnetje dat wordt opgelaten en wellicht geen schijn van een kans heeft, maar waartegen we openlijk hard moeten protesteren, vindt hoofd Aandelenstrategie, Gert Bakelants.
Radio 1 interviewde hoofd Aandelenstrategie Gert Bakelants naar aanleiding van het ballonnetje dat Rousseau opliet in 'De Wereld Vandaag'. U kan het fragment hier beluisteren, maar u moet wel eerst inloggen bij VRT Max of daar een (gratis) profiel aanmaken.
"Laten we de achterpoortjes sluiten", zo luidt het bij Vooruit-voorzitter Conner Rousseau - en dus wordt plots dit bizarre voorstel van meerwaardebelasting op pensioensparen gelanceerd vanuit socialistische hoek.
Achterpoortjes zijn vluchtwegen voor een beperkt aantal mensen die er de kantjes willen afrijden, meneer Rousseau. In dit geval worden miljoenen gewone mannen en vrouwen geviseerd, Belgen die – overigens al jaren lang aangepord door onze eigen overheid! – een potje willen sparen voor wanneer ze op pensioen gaan. Om aan te vullen waarin diezelfde overheid onder meer wegens laks schuldenbeleid faalt: mensen een volwaardig pensioen geven. Dat ieder geleidelijk die taak meer op zich zal moeten nemen, daarin kunnen we nog volgen. Dat is zelfs broodnodig. Maar dat vervolgens bestraffen… Dan spreken we over niets minder dan contractbreuk. Van die boer geen eieren.
Extra belasting, nul flexibiliteit
Pensioensparen wordt overigens al belast, via een ‘cadeau’ voor uw 60ste verjaardag: de eenmalige belasting van 8%. En wie voor zijn of haar pensionering ook maar één euro van zijn/haar geld wil aanspreken, wordt daarvoor gestraft met een belasting van 33% (+gemeentebelasting). Liquiditeit en flexibiliteit nul dus, wat pensioensparen betreft. En dat geldt ook wat het aanbod in mogelijke beleggingen betreft, want pensioenspaarfondsen mogen maximaal 75 procent in aandelen beleggen.
Een carcan dat je erbij moet nemen en dat op zich al ‘belastend’ genoeg is. Hangmatadepten beweren zelfs dat mensen vanwege onder meer bovenstaande redenen (en vanwege de hoge kosten die bij instap en beheer van de fondsen komen kijken) beter af zijn door zelf de touwtjes in handen te nemen en in trackers te stappen, zonder het fiscale 'cadeau' van onze overheid. Laat staan dat bij afrekening een extra fiscale factuur zou volgen.
Rousseau schermt met het argument dat de vrijstelling van 10.000 euro de middenklasse zal sparen. Alsof met pensioensparen alleen de opgebouwde levensstandaard overeind kan blijven. Als niemand nog boven het maaiveld mag/wil uitsteken, leidt dat tot een verarming van de hele maatschappij.
Tegengestelde van volks of democratisch
Zelfs vanuit een socialistische maatschappijvisie raakt het voorstel kant noch wal. Dat de rijken steeds rijker worden en de kloof met de onderlaag van onze maatschappij groter wordt, is niet omdat ‘de rijken’ hun geld op een spaarboekje hebben staan. Nee, dat is omdat zij eigenaar zijn van bedrijven. En dan is daar gelukkig de beurs – al dan niet via pensioenfondsen - die álle mensen de kans biedt om op een gespreide manier ook voor een stukje ‘eigenaar’ te zijn van bedrijven en er de vruchten van te plukken. Volkser, democratischer kan het niet…
Ook al pleiten wij bij De Belegger voor rechtstreekse investeringen in aandelen, toch kunnen we achter de huidige formule van pensioensparen staan. Het fiscale element (voor een beperkt bedrag per jaar kan 25 of 30% via de personenbelasting gerecupereerd worden) haalt (veel) mensen aan boord die anders nooit in – weliswaar onrechtstreeks – aandelen zouden beleggen.
Pensioensparen zorgt er bovendien voor dat op een systematische manier – los van de waan van de dag – op de beurs wordt belegd. Elk jaar of zelfs elke maand opnieuw, ongeacht het nieuws en het sentiment op de financiële markten. Met een positief resultaat voor heel veel mensen, die anders wegens financiële ongeletterdheid – ook al een blaam voor onze overheid – hun geld op een verliesrekening (lees: het spaarboekje) zouden hebben staan. Dat dreigt nu grotendeels verloren te gaan.
Een Trumpje doen
We gaan er niettemin vanuit dat Rousseau een Trumpje wil doen en met deze retoriek een breekijzer zoekt om zijn zin te krijgen, in casu andere zaken in de onderhandeling over de meerwaardebelasting los te kunnen wrikken. Maar wat die ‘andere zaken’ betreft, houden we nog meer ons hart vast. Pensioenfondsen in de pot van de meerwaardebelasting is overigens zo ridicuul, dat geen enkele andere partij dat zal laten passeren. Maar wat wil hij dan wel bereiken?
Hoe dan ook laat hij nu met zijn discours – niet gespeend van financiële kennis – zonder gêne de overheid als onbetrouwbare partner overkomen. En in dezelfde beweging berokkent hij schade aan gewone mensen die in tegenstelling tot Rousseau wel ‘vooruit’ willen.