De voorbije jaren zorgde TINA voor een aangenaam beursklimaat. There Is No Alternative, luidde het steevast, want de ultralage rentes op de obligatiemarkten duwden zelfs de klassieke belegger in vastrentende waarden richting aandelen. Op een gegeven moment bedroeg het gemiddelde dividend zelfs een veelvoud van wat op de rentemarkten geboden werd. Met de vrij spectaculaire stijging van de tienjarige rentes is dat niet langer het geval. Het verschil met het gemiddelde dividendrendement van de S&P500 valt momenteel 1,80 procentpunt uit in het voordeel van de Amerikaanse staatsobligaties.
Er is dus momenteel weldegelijk een alternatief. En dat heeft er mee voor gezorgd dat geld wegvloeide uit de aandelenmarkten, en dat de berenmarkt stand houdt. Een recessie kan die rentes anderzijds weer drukken, zeker als ook de inflatie wat beter onder controle gehouden kan worden. Bovendien zullen dividenden in de loop van de volgende tien jaar hoogstwaarschijnlijk toenemen, terwijl de obligatiebelegger het heel die periode met een onveranderde coupon moet doen. En er zijn inkopen van eigen aandelen, waardestijgingen op de beurs,... Wellicht wordt het opnieuw een EN/EN-verhaal.